Heimovaara

Op weg naar onze op-een-na laatste stop, richting San Jose. Koffers en wijzelf moeten weer via het strand in de watertaxi naar Sierpe, ondanks rustig weer rollen er stevige golven. De boot wordt hoog opgetild en de mankracht die de zaak in de hand moet houden voor de koffer-boys hebben een riskante baan. Een van de koffermannen vertelde dat er inderdaad wel eens onder de boot was gekomen en het niet had naverteld. Voor ons ging alles prima, 1 koffer wat zeewater maar ieder intact op pad.

Voorspoedig naar Sierpe en met de Toyota naar San Gerardo da Dota. Na weer een stevig stukje unpaved road in de dal in de hoogvlakte: Nevelwoud. Op dat moment: regenwoud. Met bakken uit de hemel. Op een wat droger momentje een korte wandeling naar het uitkijkplatform gemaakt met T, J en S. Uitzicht was dikke nevel en een enkel kolobri-tje maar ook een echtpaar met een imposante vogellens van 1 meter (ding moet loodzwaar zijn). Zijn wij niks bij. Joosje voelde zich niet lekker en mocht met het echtpaar mee naar beneden in de auto. T en ik wandelden. Heerlijk en prachtig, maar nat. Tij d voor wat lezen, kaarten en een Pina Colada/Margarita dan maar.

Volgende morgen blauwe luchten en dus een prachtige wandeling kunnen maken door het nevelwoud. We liepen tegen 2 kwartels aan, schattig. De hier veel gezochte quetzal niet gevonden, maar daarvoor moet je ook een speciale gids huren geloof ik. We denken wel dat we hem zeker gehoord hebben, we weten alleen niet welke van de geluiden het geweest is.

Joosje helaas in bed, maar einde ochtend weer op de been. Lekker lunchen en op pad naar echt de laatste stop: San Jose. In een wat suf hotel auto ingeleverd en in de plensbui weer lekker gekaart en gelezen, in de bar met fijne tachtiger jaren video’s.

‘s morgens vroeg gingen T en de meiden op excursie naar de naastliggende wijk en ontmoeten daar een astmatische chiwawa (kef kef, hieieuw, kef kef hieieuw). Toe op pad naar het vliegveld, prima vlucht naar Atlanta.

Daar bleek ons gevoel dat we beter USA mijden als tussenstop terecht: 1,5 uur in de rij voor de douane, terwijl we netjes onze ESTA’s hadden geregeld. Eenmaal aan de beurt: ‘Do you have any Agricultural product with you?’ (er waren al de hele tijd filmpjes over in de rij). Helaas, Joosje had een cocosnoor (van José gekregen) bij zich. Hele familie moest mee met de officer (leuke grijze dame die er de lol wel van inzag), naar de afdeling problematische gevallen: een paar heren die zich mateloos zaten te vervelen in een ruimte vol scanners en microscopen. Joosje vol berouwvol enthousiasme uitgelegd dat ze -hoe dom- een cocosnoot op zak had. Alle bagage van ons allen door de scanner (niemand keek, ontsmetting?) en Joosje moest de bewuste noot tonen. Ze mocht hem houden.

Een avontuurtje rijker en nog tijd voor 1 biertje (Fen niet, 20) in het vliegtuig en een prima vlucht naar huis.

Volgende morgen weer regen en weer op tijd ontbijt; we gaan met gids José Corcovado in. Met z’n achten (3 mans Duits gezin en wij), Jose en kapitein in de watertaxi stuiteren we naar San Pedrillo Station.

José heeft duidelijk een oogje op Joosje en wil indruk maken, maar het weer zit niet mee. Door de regen glibberen we over rode modderpaadjes de jungle in, heel mooi, maar de fauna schuilt. We krijgen extra veel uitleg over de flora, ook prachtig, een groene ijsvogel vliegt ons mee. We spotten een miereneter aan de overkant van een stevige beek. José steekt zonder pardon de snel stromende modderbeek over om dichterbij te kunnen komen. In Corcovado zijn ze niet van dat kinderachtige, boot in en uit door de zee? Modderige beek door? Hoppa. Wij zijn ook niet kinderachtig en komen de beek allemaal goed over (niet droog) maar helaas stopt onze camera ermee door al het vocht. Ook de verrekijker begint de beslaan.

Maar het is prachtig om de miereneter te zien graven naar termieten en de boom in klimmen, en later -als een spanrups- er weer uit. Het ritselt hier overigens van de termieten, overal zie je hun nesten in de bomen hangen, en vooral tegen de stam aan geplakt. De regen stopt eindelijk en er vliegen een paar fluorescent blauwe vlinders ter grootte van een A6 voorbij. We zien een soort kalkoenen, maar dan anders, we zien tapir knaagsporen en heel veel kleurrijke vogels waaronder allerlei colibri’s.

Nu de regen gestopt is, de zon weer schijnt en het tij gezakt is, vervolgen we ons pad via het strand. De jungle loopt hier tot in de zee. Op het strand bloeien strandhibiscussen (geel). José leert ons welk stadium cocosnoten we moeten plukken om te drinken en welke om te eten, hoe we ze meteen steen kunnen pellen en openmaken. En hoe te overleven op cocosspruiten. En natuurlijk plukt hij er een paar voor Joosje uit de hoge palmen (wat ons later nog duur komt te staan..). Voor we vertrekken komt een brulaap mannetje nog even kijken op de rotsen.

Na een prachtige tocht (in Corcovado alleen is 3% van de biodiversiteitvan de wereld verzameld en dat is te zien) en een prima lunch in het rangerstation gaan we weer in de polyester boot. Dautse houdt zich groot ondanks alle golven en Fenneke ziet in de verte bultruggen springen: gigantische plonzen! Snel eropaf, helaas met ons in de buurt geen acrobatiek meer, wel zien we moeder en jong lekker zwemmen.

Teruggekomen barst bij de borrel weer een bui los. Tropische regen is indrukwekkend en gaat vaak gepaard met onweer. Maar nu gaat het écht los! Bamboe waait om, stroom valt uit, zwembadje stroomt over. Even naar je hutje lopen (10 meter): doorweekt. En alles was al zo nat! Onze schoenen zijn door onze tocht achter José aan allemaal doorweekt met jungle modder. In de warme nattigheid begint alles nu echt wel Stevig te stinken. Gelukkig wat schone kleertjes laten wassen, alle viezigheid maar proberen apart te verpakken…

Om 11 uur moesten we ons melden in Sierpe. We kunnen rustig op pad dus. Door de jetlag zijn we nog steeds rond 6 (sommigen meer 7) wakker.

In Sierpe melden we ons bij een restaurant, vandaar komt de watertaxi ons halen om ons naar Drake Bay (bij het natuurpark Corcovado) te brengen. Met een man of 12 in een polyestherboot met heel veel PK buitenboord. Een uurtje varen, scheuren over de rivier en het laatste deel over zee. Dat was daardoor een bumpy ride! Drake bay is in de regentijd bijna alleen over water bereiken, de komende dagen dus elke dag wel met zo’n watertaxi op pad, een ware zee-rodeo. Wie geen zeebenen heeft is de klos. Op pad naar ons hotel (Pirate Cove) voor ons deze keer gelukkig alleen wat blauwe plekken. In de bay werden we dicht bij het strand afgezet, een paar man stonden klaar om onze koffers door de branding te tillen en wij probeerden onze korte broek droogte houden.

Pirate Cove is een charmante lodge met kleine houten huisjes en een overdekt restaurant-terras, zoals gebruikelijk hier. Dicht aan het strand, balkonnetje met hangmat met uitzicht op cocosboom. Prachtweer, lekker chillen en s’avonds aanschuiven voor een prima maal. Er is een mini barretje, prima voor onze vakantie routine: Cocktails en boerenbridge. Het is striven of diven! Maar op tijd naar bed want morgen op tijd op voor de snorkelexpeditie naar Cano Island!

We ontbijten in een stevige tropische regen. In ons badpakje in de watertaxi, we hopen er maar het beste van. Onderweg (uurtje zee rodeo) stopt de regen en ziet Timo walvissen. Boot vaart er direct op af en we mogen een tijdje genieten van een bultrug met jong die niet ver van onze boot ademt (spuit) en langszwemt. Indrukwekkend. In de verte zien we er nog een. Drake Bay is ondiep en een prima schuilplaats voor bultruggen met jong in deze tijd van het jaar. Prachtig!

Door naar Cano Island, flippers, bril en snorkel op en aan en hup de grijze klotsende zee in. Het weer was inmiddels helemaal opgeknapt. Onder water waan je je opeens in Artis, drijvend in een tropisch aquarium. Ik startte in een school schuifvormige visjes met gele strepen. Kijk je verder zie je oneindig veel prachtige vissen; papegaai vissen, maanvissen en weet niet wat. Paars met oranje, geel met zwart, iridiserend blauw, klein, groot.. Sommige komen nieuwsgierig bij je kijken, anderen houden wat afstand. We zagen een paar schildpadden langszwemmen. Een kwam naar boven om een hapje lucht te nemen. Een kleine haai zwom langs en een grote pijlstaart-rog. Bijzonder hoe je boven water een groep lullige oranje snorkeltjes in grijze golven ziet, en als je dan je hoofd onder water steekt plots weer in de wonderwereld zweeft. We zwommen over riffen en diepere stukken, gingen even aan land voor wat vers fruit en weer door. Helaas moesten een paar met mindere zeebenen afhaken door het gedobberd op de golven. Dautse hield het net wel helemaal vol. Tot slot weer terug in de watertaxi. Weer een bultrug en ditmaal ook twee parende zeeschildpadden. De dieren (ca 1 meter doorsnede) dobberden in een stevige omstrengeling die blijkbaar zo’n 3 dagen kan duren midden op zee. Pardon voor de indiscretie en weer door.

Best vermoeiend toch dat dobberen, blaren van de flippers, rug en schouders wel ingesmeerd maar dijen niet> 4 meiden met rode bil/dijtjes. Maar wat was het mooi! ‘S avonds weer de gebruikelijke routine, met wel weer een regenbui. Inmiddels gaan onze kleren wel naar ruiken, we hebben een setje maar eens laten wassen..

Een dagje strand. Na ontbijt (na het fruit ditmaal de optie pancakes, door allen omarmd) kalm op pad naar het strand. Via een glibberig pad door de jungle loop je in 20 min naar een strand dat bij onze aankomst geheel prive is. Vanaf low tide (10 uur) is het veilig. De golven zijn hoog het water niet te koud. Heerlijk. Nadat we allemaal flink doorelkaar gehusseld zijn het strand verder verkend: het is compleet bezaaid met rozige krabbetjes die als je nadert keihard zijwaards rennen totdat ze een holletje in schieten. Als je even stilstaat komen ze een voor een tevoorschijn en zie je ze graven, vechten en een soort dansje doen, wij vermoeden dat dat laatste fourageren is. Daartussen rennen heel veel heremietkreeftjes in werkelijk elk mogelijk maat en kleur schelpje.

Verderop kun je door een grot naar nog een stuk strand, op de rotsen weer honderden krabben, ditmaal grijs en een paar zeer kleurig met gele stipjes.

Nog wat gezwommen en met T, S en F in een natuurlijk poeltje elders van het zout en zand schoongezwommen. 2 Prachtige wit-rood blauwe colibri’s boven ons hoofd aan het stoeien. ‘s Middags weer regen. Op het uitkijkplatform heerlijk gelezen en gekaart. Eindeloos veel vogels in alle kleuren, waaronder de bruine pauw achtige Chacalaca’s.

Maar geen wijn meer genomen bij de quesedillas. Het blijft warm en de ventilator ‘s nachts blijven welkom.

Prachtig Santa Juana vaarwel gezegd en de bumpy ride door haarspeldbochtjes, door beekjes en over 2 m brede houten bruggetjes weer gevolgd. Onderweg spotte Fen een miereneter! Liep zeer onbezorgd tussen de palmbomen.

Volgende stop het kleine en zeer populaire park Manuel Antonio. Zoals voorspeld een touristische hotspot: De weg erheen bezaaid met particuliere parkeerplaatjes, gidsen (‘need guide sir?’) en souvenier-shopjes. Deze omzeild en rechtdoor het parkje in. Over een soort verhoogde paden loop je door het mangrove achtige bos, we zagen al direct hertjes, apen, colibris, luiaards. Het park kent een paar strandjes, J, D en F zwommen even, hoge golven! Het park is prachtig en wemelt van de diertjes, maar echt wel druk. Leuk geweest en weer op pad. Lekker gelunched in Quepos met supieure home made icetea en op naar het volgend doel: La Cusinga lodge.

Dat was eenvoudig te vinden en zeer goed georganiseerd. Onze tweelinghuisjes keken uit over zee. Het restaurant/terras ook en bovendien was er nog een uitkijk terras wat 180 graden zeeview boodt. Zo’n 100 m boven zee gok ik. Prachtig!

Vandaaruit waren fijne cocktails te bestellen en wemelde de toekan’s je om de oren. We hielden de soorten vogels niet meer bij. Over het terrein liep soms een neusbeer (coati) en een soort marmot. En heel veel gekko’s.

Vanaf het terras zag je ook de walvissafaribootjes over de zee crossen. Soms lagen ze ergens te kijken. Timo zag zelf ook een walvisstaart, wij niet. De dag eindigde met groene cocktails, wild kaartspel en merkwaardige witte wijn.

Wakker worden om 5 uur met tropische vogelgeluiden en vanuit je bed al nevelig prachtige vergezichten zien. Het went niet. Om 6 uur op en in je hangmatje, het is nu licht. Verrekijker om omdat er steeds weer wat nieuws langsvliegt. Om 7 uur naar het restaurant/overdekt terras voor ontbijt met vergezicht. Ontbijt begint steeds met een bordje annanas, watermeloen en papaya en vers vruchtensap. Daarna pas bruine (zwarte)bonen met rijst (BB&R).

Vandaag gingen we chillen met uitzicht en naar de waterval. Met de auto achter Alan aan en zijn hondje Karbonkel. Het compacte dier had ons hart al gestolen maar crosste nu zo enthusiast achter de scooter aan omlaag (roze tong bijna op de grond, korte pootjes..) dat hij definitief de held van de dag werd. De waterval was prachtig en landde in een diepe zwempoel. Helder, koel, met een stevige stroming en op 2 plekken een platform om van hoog erin te springen. Timo en Fen natuurlijk van 9 meter zo erin. Joosje en Dautse zonder veel twijfel van de 4 meter, ik in de rebound. Durfde eigenlijk niet maar kon het toch niet aan niet te durven. Leverde een vrolijk filpmje op. In de poel tegen de stroming in zwemmen; nog een goede workout.

‘s Middags de eerste bui bij daglicht. Het is regenseizoen maar tot nu overdagnog droog gebleven. Gezellig gekaart, BB&R met vlees of vis en op tijd onder de lakens en de ventiloor!

Ontbijtje (BB&R met roerei), ff chillen, wandelen naar de uitkijk over het dal (prachtig) en na de lunch (BB&R met vlees of vis) met steeds prachtige vogeltjes voor onze neus op pad naar Quepos, SantaJuana lodge. Wijs geworden nu naast de garmin ook de gedownloade kaart voorzien van de bestemming/coordinaten en rijden maar.

Het was best een eindje, zeker met voornamelijk tweebaanswegen met 25, 40, 60 of max 80 km/ uur en veel traag verkeer. Genoeg tijd om ons heen te kijken. Om 18 uur wilden we er graag zijn, dan wordt het donker, dus tevreden reden we om 17 uur de unpaved road in naar SantaJuana lodge. Het pad was vrij ruig, we moesten al snel een ondiepe stroom doorkruisen maar Timo was erg in z’n element in de 4×4 en wij gerustgesteld door de bordjes die de weg naar de lodge wezen. Totdat we plots voor een serieuze rivier stonden. ‘Rechtdoor’ zei de Garmin. ‘follow this road’ de Map. Joosje op blote voeten de rivier in maar stond na 1 meter kniediep, en het werd snel dieper nog. Snelstromend en modderig liep hij voor ons en ons pad verdween erin en kwam 25 meter verder weer omhoog: ‘Santa Juana lodge ‘ stond daar weer enthousiast met een pijl omhoog. Het werd nu donker.

Gelukkig bleek Joosje ook een kaart gedownload te hebben. Die gaf naast deze route ook nog een alternatief aan. Het was een uur om maar veel andere opties hadden we niet. In de auto, terug, een half uur door een palmenplantage over griezelig smalle bruggetjes, weer 3 keer over/door een beek, even toeteren om twee paarden die op het pad liepen ervanaf te krijgen, toen waren we plots aan de overkant van de plaats waar we eerder stonden! Toen een heel stijl haarspeld-traject in met moedgevende bordjes ‘nog x km naar St Juanalodge, 4×4 only’ en net toen we het toch niet meer geloofden lichtjes bovenop de berg! Een prachtige plek met vreselijk aardige mensen en prachtige hutten en een gastvrij onthaal in het restaurant. Timo een zeer welverdiend biertje (sterk chauffeurswerk) en allemaal een lekker bord BB&R met vlees, vis of vega en een goed glas ijskoude rode wijn.

Potje boerenbridge om bij te komen van het avontuur en toen lekker naar bed.

Tijd om de oversteek naar de westkust te starten; Eerst weer in de zwemvestjes op de schuitjes door de jungle stuiven, dan weer de mierenhoop bij de aankomst, tassen terugvinden, goede bus in. Lunch (BB&R) en op naar onze Toyota krachtpatser. Een wederom zeer vriendelijke Costaricaan legde de bergversnelling uit (‘you won’t need that’, little did he know) en op pad! Los van het gewoel, door het prachtige land, dorpjes.

Op naar laTigra, halverwege de oversteek en dicht bij de Arenal vulkaan. De weg ernaar toe (unpaved) was uitdagend en eindigde in het niets. Verkeerde Tigra. Gelukkig had Timo maps gedownload, poging 2 en nu net voor donker de berg opgeklommen en onze boomhutten bereikt. Prachtige hutjes op een steilwand met uitzicht/balkonnetje op kroonhoogte in het woud. Ramen zijn hier horren, je wordt hier niet wakker van apen maar van buitengewoon tropisch vogelgeluid.

Tevreden een biertje, een nightwalk in de jungle (kikkers!) een maaltijd (BB&R) en in de stapelbedjes.

Zaterdag vertrokken vanaf een druk Schiphol. Een lange reis via Panama eindigde bij een vriendelijke CostaRicaan die ons in een hotel met een prima restaurant afzette. Daar werden we begrepen en met een heerlijke mushroom burger en bier/Mojito/Moscow Mule zijn we de vacantie gestart.

Al vroeg (maar ach, jetlag) opgehaald na een prima BB&R ontbijt (de bonen zijn hier zwart) en fijne koffie in een wat muffe krakende bus onder leiding van Moises de touristroute naar Tortuguero ingeslagen. Enthousiast en onverstaanbaar kraakte Moises een uur lang door de microfoon. Toen mochten we de bus uit, lunch (BB&R met vlees of vis en fruit), toen nog een uur bus met enthousiaste Moises. De route was mooi. Costa Rica is onvoorstelbaar groen, we reden door een wolkenwoud (dus mist) en door plantages.

Uiteindelijk kwamen we bij het grote touristendistributiecentrum voor Tortuguero: een plek waar auto’s en bussen zich verzamelen bij een snel stromende rivier de jungle in waar wel 30 lange smalle boten liggen met zwemvestjes. Alle bagage was gelabeld, die moest per lodge op een schuitje, en met veel geroep en getel en nog een keer natellen werden wij allen ook over de bootjes verdeeld. Reddingsvestje leek geen overbodige luxe. De 150 pk buitenboord achterop aan en daar gingen we. Een prachtige tocht een uur slingerend door de jungle. Onderweg veel gieren boven ons en 2* gestopt voor een Boa Constrictor in de boom. Uiteindelijk bij Pachira lodge. Allemaal een cocktail en instructies van Manuel: zo laat eten, tafel X met familie Y (BB&R, vlees, vis en fruit) om 9 uur daar staan voor sightseeing tour, morgen 7 uur ontbijt, enzovoort. Het was er prachtig, prima hutjes, overal in het park apen en vogels. Manuel bleek uiteindelijk een oprecht heel bevlogen gids die niet ophield te vertellen over wat we konden zien, en hoe daar door alle inspanningen de afgelopen 20 jaar de bossen en het ecosysteem waren hersteld. Costa Rica beseft erg goed dat dat de bron van tourisme is en hun grote inkomstenbron, en ze werken er hard aan om het te beschermen en te benutten tegelijk.

Goed voorbeeld is de schilpad. Tortuguero is de broedplaats voor veel zeeschilpadden. Vroegere schilpad jagers zijn omgeschoold tot gidsen. Je mag ‘s nacht mee en wordt met wederom militaire preciesie geinstrueerd en ingedeeld. Je wordt naar een stukje jungle gevaren, moet daar met je gids in het donker wachten tot een spotter een schilpad heeft ontwaard. Dan mag je met max 10 personen tegelijk in het donker daarheen (stil!). Dan beschijnt de gids met een rood lichtje de schilpad die haar eieren legt en begraaft en mag je kijken hoe ze de zee weer inzwemt. De dieren zijn zo’n meter groot overigens. De bedreigde soorten mogen helemaal niet gestoord. Indrukwekkend maar ook bizar om met 4 groepjes van 10 man in het donker tegen elkaar aan (‘keep together’) over het strand te struikelen achter de schildpad. Maar op die manier verdienen ze genoeg om de zaak te beschermen. De kenners vangen de dieren niet meer maar zijn gidsen en de aantallen nemen weer toe.

Oh ja, en toen we toch in de tourist zone zaten hebben we geziplined door de canopy. ‘Go mama’. En aten we nog meer BB&R, en dronken we nog maar eens een cocktail, werden wakker gebruld door brulapen en zagen veel dieren waaronder de eerste luiaard en een tarantula.

Vanmorgen vroeg weer met z’n negenen in de bus naar Manhatten. We hebben metropasjes gekocht waarmee we onze weg verder vinden. Weer een mooie, warme dag. In de stad echt warm, in de metro sauna…

We starten met Top of the Rock, het dak van het Rockefeller gebouw. Dus met de lift in 43 sec. naar de 67e verdieping en dan kijk je tot heel ver over de hele stad. Verassend mooi. Amerikanen weten goed hoe je geld kan verdienen, dus ook hier een prijzig kaartje en veel souvernier shops, en op de foto, etc. Maar het was het waard! Wat ze hier overigens niet hadden is een “front of row pass”, of een “prioritypass”. Heel gebruikelijk in dit land: Je betaalt de dubbele prijs en dan mag je overal vooraan in de rij (Universal Studios) of dichtbij parkeren, of ruimer zitten? Verzin het maar, het bestaat.

Na het uitzicht op naar Central Park, heerlijk sandwich met yoghurt-ijs toe en op naar het Guggenheim. Prachtig gebouw, op zich al het bezoek waard, maar naast de eigencollectie was er een tentoonstelling van Rineke Dijkstra, de fotografe. Echt prachtig, we waren er alle 5 weg van! Nog een wandelingetje door Central Park en op naar SoHo was het plan, maar de tijd vliegt en we wilden de opening van de Olympische spelen nog met z’n alles kijken bij de Wessels’. Snel omgedraaid, heerlijke hap gegeten met een pint zeer welkom bier en bus terug. We misten de entree van Queen Elisabeth maar de rest hebben we meegekregen. Jeanette had het hier al versierd in rood wit blauw oranje en met z’n dertienen zagen we onze vlag binnenkomen.

Morgen weer terug en dan zullen we ook de foto’s uploaden…